review rocksmith

Rocksmith 

 De overtreffende trap van Guitar Hero en Rock Band blijkt niet een game met nóg meer instrumenten, maar een game met echte instrumenten. Afijn, er valt genoeg op Rocksmith aan te merken. Het is daarom geen ideale vervanging voor de gitaarleraar, maar het is wel een leermethode die je op een leuke manier helpt vooral de basisbeginselen van het gitaar- en basspel onder de knie te krijgen. Ook ervaren shredders kunnen zich vermaken met Rocksmith, dat dus zowel een vermakelijk spelletje als educatieve software is.

 

Laat dat stoffige plastic gitaartje maar in de kast staan, want Rocksmith is geen nieuwe Guitar Hero- of Rock Band-kloon. De gameplay heeft er wel veel van weg - er dalen ook in deze game gekleurde nootjes neer op een fictieve gitaarhals onderin het scherm, maar in plaats van op plastic, leert Rocksmith je het snarenspel op een echte gitaar of basgitaar. De game wordt geleverd met een kabel die je gitaar verbindt met je console. Vervolgens heb je enkel nog een gitaar nodig die je kunt aansluiten op een versterker, waarna je moeiteloos aan de slag kunt met Rocksmith.
Nou ja, moeiteloos. Het aansluiten is natuurlijk zo gepiept, het daadwerkelijk kunnen bespelen van een gitaar heb je daarentegen niet in een weekje door. Wie nog nooit zo’n instrument in zijn handen heeft gehad, wil bij zijn eerste liedje in Rocksmith uit frustratie zijn gitaar door de huiskamer gooien. Maar doe dat niet. Ten eerste omdat je gitaar daarvan kapotgaat, ten tweede omdat Rocksmith een heel vergeeflijk spel is, al moet je om dat te ontdekken wel wat tijd en moeite in de game steken. Zo gauw je feel krijgt voor het met de vingers dansen over de snaren, is Rocksmith pas écht leuk om te spelen.

Beter worden

Het spel heeft een dynamische moeilijkheidsgraad. Een voorbeeld: ikzelf speel al een aantal jaartjes gitaar, waardoor ik nummers als (I Can’t Get No) Satisfaction van The Rolling Stones moeiteloos kan spelen. Het spel herkent dat. Als ik van begin af aan meerdere noten achter elkaar goed aansla, voegt het spel in de loop van het nummer noten toe. Maar als bijvoorbeeld mijn fictieve buurman Joop met zijn beperkte motoriek de gitaar bespeelt, dan bakt hij er niets van. De versie van Satisfaction die hij krijgt voorgeschoteld, is verre van ingewikkeld en bestaat uit sporadisch neerdalende noten die hij louter ritmisch moet aanslaan.
En zo zorgt Rocksmith ervoor dat je steeds ietsjes beter wordt, zonder overweldigend te zijn. Langzaamaan leert het spel je nieuwe technieken als slides, het leggen van akkoorden en hammer on’s en pull off’s. Daarbij grijpt Rocksmith meer dan eens terug naar de basis, zodat je bepaalde belangrijke aspecten van het gitaarspel niet na enkele nummers weer vergeet. En doe je dat wel, dan kun je altijd terugvallen op de uitgebreide tutorials, die je met filmpjes en oefenmethodes de basisbeginselen weer opnieuw bijbrengen.
Een ander groot verschil met eerdergenoemde muziekgames, is dat je niet kunt afgaan tijdens het spelen: wanneer je faalt schakelt het spel simpelweg naar een makkelijkere versie van het nummer. Het spel straft je nooit echt af, maar blijft je motiveren verder te spelen door de drempel te verlagen, waardoor er altijd gepaste uitdaging is. En voor gitaarveteranen geldt hetzelfde, maar dan door diezelfde drempel te verhogen. De nummers zijn aan het begin van de game appeltje-eitje, maar na eventjes spelen dien je echt alle technieken uit de kast te halen om een nummer met een degelijke score te behalen.
Toch overheersen vooral de niet al te ingewikkelde nummers, wat natuurlijk logisch is gezien het spel rekening houdt met beginnende spelers. Veel nummers zijn gelukkig herkenbaar en tof om te spelen (Sweet Home Alabama , Are You Gonna Go My Way), maar voor de echte gitaarknallers van bijvoorbeeld Iron Maiden en Megadeth, moet je de downloadbare content raadplegen. Al geldt dat nogmaals vooral voor ervaren spelers; beginnende virtuozen hebben hun handen vol aan het bestaande nummerassortiment.

Gebrek aan aankleding

Rocksmith kan afhankelijk van je gitaarspel zowel extreem lastig als simpel zijn. Het is zowel een educatief middel voor beginnende gitaristen als een uitdagend spel voor virtuozen. Maar dat Rocksmith ook een leuk spelletje is, straalt het geheel helaas niet uit. De presentatie is zoutloos. Dat hele ‘rock ‘n roll’-gevoel dat bijvoorbeeld Guitar Hero II zo tof maakt, schittert in Rocksmith door afwezigheid. De voice-over is droog, de aankleding minimalistisch en de opzet van de carrièremodus, waarbij je setlists afwerkt, in rang stijgt en steeds chiquere locaties aandoet, te veilig. Ook de menu-indeling is onlogisch, al weten wij zo een-twee-drie geen beter alternatief voor de huidige navigatiewijze.
Rocksmith bevat ook nog vrij te spelen arcadegames die je met je gitaar speelt, echter zijn die te cheesy en simplistisch om langdurig te vermaken. Daarnaast speel je in de hoofdmodus extra gitaren, versterkers en pedals vrij die je in de oefenruimte kunt testen. Dat is echt onwijs cool: je hebt een heel arsenaal aan effecten en gitaren tot je beschikking, waarmee Rocksmith ook een uitgebreide gitaarstudio is. Je moet die extra’s en opties wel zelf ontgrendelen. Dat is goed voor de uitdaging, maar een crime als je gewoon even lekker met de geluidseffecten aan de slag wilt gaan. In Guitar Hero wil je immers toch ook gelijk alle nummers kunnen spelen, in plaats van ze één voor één vrij te moeten spelen? En het is niet alsof het vrijspelen van een geluidseffectje nou iets is om helemaal hoteldebotel van te worden. Een beetje geforceerd dus.

Fundamentele gebreken

Dan zijn er nog enkele problemen die direct betrekking hebben op de gameplay. Zo heeft de game last van de nodige input lag. Na wat gekloot met ons geluidssetje (dat je het beste analoog kunt aansluiten) liep het geluid van onze gitaar ongeveer synchroon met dat van de game, al slaagden wij er niet in de perfecte afstelling te vinden. Ook het beeld liep bij ons achter op het geluid, al kan dat ook een probleem van onze (overigens gloednieuwe) HDTV zijn. Dit is net als in andere muziekgames aan te passen door de beeldvertraging te configureren, al wisten wij ook hier niet de ideale configuratie te vinden.
Een ander probleem is dat de game maar tot op zekere hoogte je fouten afstraft, waardoor het gevaar bestaat dat je jezelf daarom een technische gemankeerd gitaar- of basspel aanleert. Wanneer je een open snaar aan moet slaan, kun je er ook zes tegelijkertijd spelen; het spel telt dat alsnog als een goed aangeslagen noot. En dat is natuurlijk een cruciaal mankement bij een educatief programma. Ook andere fundamentele speeltechnieken, zoals palmmuten, herkent het spel niet. Zo kun je ver komen door op een andere manier te spelen dan eigenlijk de bedoeling is. Aan de andere kant zijn de tutorials duidelijk genoeg en heb je het in eigen hand hoe nauw je die speeltips neemt.

Tof

Dat het spel in die zin niet de perfecte educatieve ervaring biedt, is wat jammer. Het idee achter Rocksmith is geweldig, maar helaas kent de uitwerking van deze leuke educatieve benadering van het gitaarspel de nodige gebreken. Niet alle educatieve potentie is benut vanwege die onvolkomenheden, maar desalniettemin is Rocksmith in combinatie met lessen of goede begeleiding een aan te prijzen aanvulling op het lesmateriaal. En gitaarfanatici die genoeg hebben van plastic, kunnen al helemaal niet om Rocksmith heen. Het maakt excelleren als gitaarvirtuoos daadwerkelijk leuk. Eindelijk herkenning in de huiskamer voor amateurartiesten. Eindelijk!